Prince William Sound

Południowa część Alaski ma to do siebie, że przez większą część letnich dni pada deszcz, a niebo zasnute jest ciężkimi chmurami. Można taką pogodę w duchu przeklinać, ale trzeba pamiętać o jednym: bez takiego klimatu nie byłoby tutaj północnych lasów deszczowych i lodowców. A to przecież one decydują o wyjątkowości południowej części 49 stanu (chociaż osobiście bardziej przemawia do mnie Interior:).
Tematem przewodnim ostatnich kilku dni były lodowce: Valdez, Matanuska i Worthington.
Największe wrażenie wywarł na nas lodowiec Valdez, ale to zapewne z tej prostej przyczyny, ze pływaliśmy na kajakach wokół jego czoła, że tak się wyrażę, i w związku z tym byliśmy bardzo blisko. To środowisko niespotykanie piękne, biel poprzetlataną z czernią i niebieskością, słychać było wokół trzaskanie lodu. Z drugiej jednak strony to środowisko niebywale surowe dla człowieka, niesłychanie zimne i niebezpieczne. Wywrotka kajakiem w takim lodowcowym jeziorze z pewnością skutkowałaby hipotermią. Nie chciałabym tego przeżyć, dlatego bardzo ostrożnie wpływaliśmy między szczeliny.
Z kolei jak wspinaliśmy się na Worthington i Matanuskę (oczywiście w takim stopniu, w jakim pozwalał nam brak doświadczenia z lodowcami i brak odpowiedniego sprzętu) byliśmy trochę dalej od czoła lodowca, ale za to widzieliśmy z góry ogromne szczeliny, które - jako ze świeciło słońce - zazwyczaj przyciągały uwagę swoją niespotykaną niebieskością.
Kończę, bo jesteśmy w przytulnym, ale dosyć głośnym hostelu, ciężko się skupić i słowa nie chcą swobodnie wychodzić spod pióra. Kończę więc, dobranoc.